Gardrop devrimcileri
İNÖNÜ devrinde ise iş daha çok satıhta kalmış, Avrupa'ya erişecek bir zihni, fikri, ruhi hamle yapılamamıştır. 1950 senesinden sonra girdiğimiz demokratik havada ömrümüz bu kavgalar içinde geçmiştir. O batı hayranları bize 'mürteci' biz de onlara 'Gardrop devrimcisi' derdik. Çünkü fikirleri yoktu, sadece giyim kuşam, dans mans gibi dertleri vardı. O günlerin pop müziği cazdı. Batı deyince anladıkları genellikle bunlardı. Biz de Doğu deyince fazla bir şey bilmiyormuşuz, en azından bir milli ve vatani hamiyetle düşünüyorduk. Ensemizde Milli Mücadele'nin rüzgarı Kuvay-ı Milliyye'nin nefesini hissediyorduk.
Daha sonraları Peyami Safa 'Doğu Batı' meselesini çok yüksek bir fikri seviyeden ele aldı ve 'Türk Düşüncesi' dergisinde işledi.

Komünizmin temeli olan maddeciliği fiziğin son buluşlarının yıktığını belirtti ve 'Doğu Batı Sentezi' teklifinde bulundu. Batı'nın payı üçte birden yarıya yükselmişti. Sosyal Antropoloji alimi merhum Prof. Mümtaz Turhan ise Batı'dan 'ilim zihniyetini' almamız gereğini öne sürüyordu. Bana, bizzat, bir defasında, 1961 senesinde Türkiye'nin acilen 20.000 alime (Profesöre değil, alime) ihtiyacı olduğunu söylemişti. Bu hedefe de ulaşamadık.

Ateş, tapanı da yakar
BU kavgalar arasından ve 'Batılılaşmak ve Devrimcilik' koridorundan sola kayan büyük bir kitle tam tersine bir yön aldı ve Batı'ya karşı 'Rus komünizmini' gaye edindi. 'Rus komünizmi' aşkına Batı'ya da düşman oldu. Tuhaf bir düşmanlıktı, batıda, Batı zevkiyle yaşıyorlar, orada yaşamayı tercih ediyorlar fakat Demirperde gerisini Türk Milleti'ne ideal olarak gösteriyorlardı. Âkif çizgisinden Batı'ya düşman olanlar (Milliyetçi muhafazakarlar) ise 'Batı Kulübü' ne girmeyi asla istemiyorlardı. Zaten 'Batı Kulübü' deyimi de bir tezyif manası içermekteydi. Sosyalizm icabı Batı'ya düşman olanların bir kısmının, bu duyguyu aynı şekilde ve fakat düşük tansiyonda korumasına mukabil, bir kısmı da bugün kapitalizmin eteğine yapışarak Avrupa Birliği'ne girmeye can atmaktadır. Bir vakitlerin 'Batı Kulübü' deyiminin mucitlerinin bugün Kıbrıs'ı ve egemenliği bir kenara iterek AB'ye girmek istemelerinin bir tek manası var, hem de çok acı bir manası:
'Biz adam olmayız, kendi başımıza hiçbir şey yapamayız, batılılaşamayız, devlet olamayız. Ne derlerse, hangi standartları ileri sürerlerse, Kıbrıs'ı falan da verelim AB'ye girelim dertlerden kurtulalım, başka çaremiz yok.'
Bunlar, böylece mili gelirimizin artacağını, trafik dahil her derdimizin AB tarafından halledileceğini ümit etmekte ve bir tür sömürge haline gelmeye gönüllü talip olduklarını göstermektedirler. Batı hayranlığını muhalefetteyken tel'in edenler bugün geldikleri iktidarda en büyük Batı hayranı olup çıkmışlardır.
Böylece Batı'nın kendilerine hayır getireceğini sanıyorlarsa çok aldanıyorlar. Batı katıdır ve neyse odur, ondan dönmez. Büyük şair Muallim Naci'nin dediği doğrudur: 'Ateş, ateşpereste rahmetmez'. Yani 'Ateş, kendisine tapana da acımaz, onu da yakar.'
'AB perestlere' duyurulur.

Ergun Göze / H.O. Tercüman